Nederlandse vrijwilligers in de Spaanse Burgeroorlog

Adrianus werd geboren uit het in 1901 gesloten huwelijk tussen 'vleezer' Isidorus van Kuik (Drunen, 1871 – Tilburg, 1936) en Johanna Maria Adriana Brands (Loon op Zand, 1877 – Tilburg, 1922). Dit echtpaar krijgt maar liefst twaalf kinderen, waarvan er echter wel twee levenloos ter wereld komen. Een aantal andere kinderen sterft op (zeer) jonge leeftijd. Johanna sterft in het kraambed, samen met haar twaalfde kind. Adrianus is dan amper twee jaar oud en zal dus altijd de jongste in het gezin blijven. Het noodlot slaat andermaal toe als veertien jaar later ook vader Isidorus overlijdt.

Veel Spanjevrijwilligers waren nog heel jong toen ze naar Spanje gingen maar Adrianus van Kuik is onder zijn Tilburgse kameraden wel de allerjongste. Hij is achttien als hij in de zomer van 1938 afreist, op 24 augustus komt hij in Spanje aan samen zeven andere vrijwilligers, waaronder één Nederlander, Pieter Mioch. Adrianus en Pieter worden ondergebracht in het "instruktionslager Mont Blanc" van de 11de Internationale Brigade.  Volgens Gustav Szinda  zou hij niet aan het front zijn geweest. Op 5 december 1938 komt hij terug naar Nederland, met het konvooi Nederlanders dat onder officiële  begeleiding van de Nederlandse overheid, per trein terug keert. In Roosendaal worden zij getrakteerd op een warme maaltijd en krijgen te horen dat zij hun nationaliteit kwijt zijn.

Adrianus is enige tijd 'koolwerker' van beroep, maar het is verder niet bekend wat hij, ook in de oorlogsjaren, doet. In 1949 sterft Adrianus van Kuik in zijn geboortestad, nog geen 29 jaar oud.