Nederlandse vrijwilligers in de Spaanse Burgeroorlog

Na de lagere school werd Harry van Lent leerling timmerman en volgde hij een avondopleiding tekenen. Net als zijn vader en zijn grootvader zou hij dus timmerman worden. Harry groeide op als oudste zoon in een groot katholiek gezin in de Amsterdamse Oosterparkbuurt. Maar de gezinssituatie was bepaald niet perfect. Na Harry werden nog negen andere kinderen geboren die, behalve een vier jaar jongere broer, in de loop der twintiger jaren opgroeiden in tehuizen. Uiteindelijk overleed Harry’s moeder, twee jaar na de geboorte van haar tiende kind in 1932 op 38-jarige leeftijd in het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis in de Eerste Oosterparkstraat.

Harry werd goedgekeurd voor militaire dienst maar hoefde niet op te komen want hij was op zijn 19de al getrouwd, kostwinner van een gezin en vader van een dochter. Helaas liep het ook in dit jonge gezin niet op rolletjes. Waarschijnlijk was Harry werkloos geraakt en ging hij misschien door financiële nood gedreven in maart 1935 over tot het stelen van fietsen. In mei van dat jaar werd hij hiervoor bij verstek veroordeeld voor “diefstal twee maal gepleegd van een rijwiel”. Op 26 februari 1936 werd dit vonnis bekrachtigd: één jaar gevangenisstraf. 22 jaar oud, dertiger jaren crisistijd, financiële problemen, te jong getrouwd en vrouw zwanger van hun tweede kind, communistische sympathieën, een veroordeling van een jaar aan z’n broek : Harry ontvluchtte zijn penibele situatie en vertrok in december 1936 naar Spanje. Hij is daar niet lang geweest en moet bij de Internationale Brigades hebben gezeten want hij komt voor op een lijst van gerepatrieerde Nederlandse kameraden uit 1937.

Op zijn Gezinskaart bij het Bevolkingsregister staat op de achterzijde geschreven:

       Volgens verklaring van de vrouw op 22-12-1936  is haar man vertrokken naar Spanje om bij de  regeeringstroepen dienst te nemen.  Volgens verklaring van een zwager (broer van de vrouw) dd. 9-3-1937 is hij thans weer  teruggekeerd uit Spanje en is thans in arrest op  de Prinsengracht om een straf uit te zitten van   +/- 1 jaar.  Verklaard aan Hr. Vis  Loket 2

Harry van Lent was hierna nog steeds geen echte gezinsman. Hij kwam weer in aanraking met de politie en verbleef in de Tweede Wereldoorlog goeddeels in Frankrijk. Eind 1948 was hij  terug in Amsterdam maar begin 1950 was hij alweer naar Frankrijk vertrokken. In Frankrijk verdiende hij de kost als profvoetballer.In deze hoedanigheid was hij betrokken bij een beroemde wedstrijd in Parijs in 1953.

In Nederland bestond toen, in tegenstelling tot de landen om ons heen, geen beroepsvoetbal. De nogal elitaire KNVB had zich daar altijd tegen verzet. Zij vonden het geld verdienen met sport maar ordinair. Maar goede Nederlandse voetballers - meest afkomstig uit de arbeidersklasse - konden in het buitenland, voornamelijk in Frankrijk met deze tak van sport goed geld verdienen. In Parijs werd na de watersnoodramp in Zeeland van 1953 een benefietwedstrijd georganiseerd ten behoeve van de slachtoffers. Een ploeg van in Frankrijk spelende Nederlandse beroepsvoetballers speelde tegen het Franse nationale team. Het “watersnoodteam” won in het stadion ‘Parc des Princes’ in Parijs met 2-1. Deze wedstrijd zou de doorbraak betekenen van het betaalde voetbal in Nederland. Al in 1949 was hier de aanzet toe gegeven. In café ‘Bruinsveld’ in de Eerste Oosterparkstraat, Harry’s oude buurtje, werd de NBVB opgericht, de Nederlandse Beroeps Voetbal Bond. De eerste bestuurders waren Piet Swart, Ben Broersen, Joop Bruinsveld, Joop van den Berg en Harry van Lent. Maar Harry was na ruzie in 1950 alweer naar Frankrijk vertrokken. In 1953 organiseerde deze NBVB de eerste profwedstrijden in Nederland. Deze werden mateloos populair en de amateurverenigingen raakten hun beste spelers kwijt.  De KNVB ging overstag, bang om als amateurorganisatie gemarginaliseerd te raken. De NBVB werd op 13 november 1954 door de KNVB overgenomen.

Harry van Lent was in februari 1953 in Brussel getrouwd met de Francaise Olive Bourgeois en keerde met haar in november 1953 terug in de Oosterparkbuurt. Dit was maar voor korte duur want enige maanden later overleed hij, pas 40 jaar oud. Zijn nieuwe vrouw keerde ruim twee jaar later terug naar Brussel.