Nederlandse vrijwilligers in de Spaanse Burgeroorlog

Hinke wordt geboren op 18 september 1903 in Sneek in het gezin van Dirk en Johanna Kerner. Twee jaar later komt er nog een zusje bij.  

Ze volgt de opleiding tot verpleegster en ontmoet Hartog (Harry) Kan, eveneens verpleger, met wie ze een relatie krijgt. Beiden zijn overtuigd aanhangers van het communistisch gedachtegoed en geven zich als één van de eersten op om uitgezonden te worden naar Spanje door de commissie Hulp aan Spanje.

In oktober 1936 vertrekken zij, samen met de arts Gerrit Kastein en de verpleegsters Trijn Hulleman en Janny Scheele per Nederlands ambulancevliegtuig, betaald uit collectegeld van de commissie Hulp aan Spanje, naar Madrid. Het stel komt te werken in het hospitaal van Murcia. Hinke wordt ingezet bij de zwaargewonden en pas-geopereerden, Harry wordt opgeleid tot röntgenassistent. Zeker in het begin is er in het hospitaal van Murcia aan alles tekort. Hinke vertelt in een brochure van de commissie Hulp aan Spanje, dat er in het begin maar 1 thermometer is voor het hele hospitaal! Omdat zij werkt op de afdeling waar de pas-geopereerden lagen, mag zij als eerste de thermometer gebruiken. Ook zijn er geen handdoeken en er is maar zelden zeep, en op het enige spirituslampje wordt zowel de koffie opgewarmd als de injectiespuit uitgekookt, zo weinig is er! Later, wanneer de hulp op gang komt, gaat het wel wat beter, vertelt ze, maar er blijft altijd een gebrek aan geneesmiddelen, instrumenten en thermometers. Desondanks groeit het hospitaal in Murcia, uit tot een complex met 4 hospitalen en ruimte voor 1100 bedden.

De onderlinge houding in het hospitaal beschrijft Hinke als buitengewoon kameraadschappelijk. Dit heeft, zo vertelt ze, een positief effect op de werkvloer. Er kan van tijd tot tijd zelfs een klein feestje worden georganiseerd en de vrouwen uit de nabijgelegen dorpen komen geregeld de gewonden bezoeken.

Tijdens haar tijd in Spanje is Hinke erg vaak ziek, ze blijkt slecht bestand tegen het eten in Spanje. Na 14 maanden in Spanje te hebben gewerkt keert het tweetal hierom terug naar Nederland. Niet veel later na hun terugkeer, op 15 september 1937 trouwt het stel in Amsterdam.

Heel lang kunnen zij niet van hun geluk samen genieten. Harry is namelijk Joods en wordt in de oorlog door de Duitsers meegenomen. Ze zitten samen in de trein wanneer er een passencontrole plaatsvindt. ‘Jij bent een Jood, kom mee!’ zegt één van de Duitsers tegen Harry. Waarschijnlijk om zelf niet ook meegenomen te worden, moet Hinke doen of ze haar eigen man niet kent. Ze zet daarna alles in het werk om hem vrij te krijgen. Ze ontmoet iemand die zegt dat hij haar kan helpen. Het kost haar al haar spaargeld en de man blijkt een vreselijke oplichter! Hij gaat er met haar geld vandoor zonder ook maar iets voor haar of Harry te doen. Hinke blijft alleen, radeloos achter zonder enige duidelijkheid over het lot van haar man. Omdat officieel bericht over Harry lang uitblijft houdt ze nog jarenlang de hoop dat haar Harry de oorlog heeft overleefd en naar haar terug komt. Pas later hoort ze dat hij op transport is gezet naar Westerbork en op 18 februari 1945 is omgekomen in het kamp Ebensee in Oostenrijk.

Op 11 mei 1953 verhuist Hinke naar Haarlem. Ze overlijdt 25 augsutus 1969 in haar eigen huis aan een hartaanval.